Verscholen, tussen het groen der bomen,

Ligt ver van hier een klein gehucht.

Daar wordt een jongetje geboren,

De sterren fonkelen in de lucht.

Zijn moeder kust hem in vervoering.

Er werd zo op zijn komst gehoopt.

Morgen leidt ze hem vol ontroering,

Naar 't kerkje waar hij wordt gedoopt.



En de bronze klokken luiden

Blij hun klanken fantasie

En ze duiden door hun luiden,

Op een welkomst melodie

Een wereldburger is geboren

Een nieuw leven in 't heelal

Nog onschuldig onbedreven

Maar door liefde reeds omgeven

Op dit aardse tranendal.



Na jaren tussen het groen der bomen.

Daar in dat dorpje ver van hier

Wordt het jongetje een stoere kerel

Zijn houding is zo trots en fier.

Want hij won de vrouw van zijn leven

Zijn mooiste droom komt weldra uit

Morgen leidt hij haar naar het altaar

En dan is zij zijn liefste bruid.



En de bronze klokken luiden

Blij hun klanken fantasie

En ze duiden door hun luiden

Op een huwelijksmelodie

Door het uitgesproken ja woord

Zijn ze samen man en vrouw

Zullen zij hun verder leven

Samen strijden samen streven

Steunend op hun woord van trouw.



't Is avond en rust heerst er op aarde

Als in dat zelfde klein gehucht

Een man die het leven gaat verlaten

Weer fonkelen sterren in de lucht

Zijn stervensuur is aangebroken

Een stem zegt zacht "Het is volbracht"

Door kind en vriend wordt hij gezegend

En naar zijn laatste rust gebracht.



En de bronze klokken luiden

Droef hun klankenfatasie

En ze duiden door hun luiden

Op een afscheidsmelodie

Het mysterie van het leven

Is het komen en het gaan

Altijd trillen mensen harten

't zij van vreugde, 't zij van smarte

Als de bronze klokken slaan.



De klokken slaan.







						     



						     Thanks to Lode Van Moer